Τα κοντινότερα πράγµατα είναι συχνά τα πιο µακρινά και τα πράγµατα που θεωρούµε αυτονόητα είναι τα πιο ακατανόητα. Ο Ιµπραήµ, για τον οποίο το παρελθόν είναι ξεπερασµένo και ζει µια συνηθισµένη «δυτική» ζωή στην Πόλη, ταξιδεύοντας πίσω στο Μάρντιν, στα βουνά πάνω από τη Συρία, έρχεται αντιµέτωπος µ’ αυτό που είχε ξεχάσει: τον ανορθολογισµό της ανατολής και τη δύναµη του παραλόγου.

…Ξέρεις τι σηµαίνει χαρέσε; Υπάρχει στην έρηµο ένα αγκάθι που αρέσει πολύ στις καµήλες. Με το που θα το δουν, το κόβουν κι αρχίζουν να το µασούν. Το αιχµηρό αγκάθι ανοίγει πληγές στο στόµα τους, οι πληγές µατώνουν. Ωστόσο, όταν η γεύση του αλµυρού αίµατος αναµειχθεί µε τη γεύση του αγκαθιού, αυτό τους αρέσει ακόµη πιο πολύ. Έτσι, όσο τρώνε µατώνουν, όσο µατώνουν τρώνε, δεν χορταίνουν να καταπίνουν το αίµα τους…

«Ήµουν ανήσυχος, επρόκειτο για µια ανησυχία διαφορετική από αυτήν που µε κατείχε στην Ισταµπούλ, αλλά παρ’ όλ’ αυτά ήταν ανησυχία. Νοµίζει κανείς ότι συµβαίνει το ακριβώς αντίθετο, αλλά στη ζωή ούτως ή άλλως κανονικότητα είναι η κατάσταση ανησυχίας, ησυχία είναι το πολύ πολύ κάποιες στιγµές που σπανίως αδράχνουµε, κι αυτές πρόσκαιρα».

«Σαν το σταφύλι που πατήθηκε απ’ τα πόδια της αγαπηµένης / Κατακόκκινο έγινα κρασί… Σε τούτο τον κόσµο τίποτα δεν µπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους όσο ο λόγος. Και η Μέση Ανατολή είναι ο τόπος όπου ο λόγος φτάνει στο ζενίθ, καµιάς άλλης περιοχής η ποίηση, ο θρύλος, το παραµύθι δεν είναι τόσο δυνατό, δεν έχει τη δύναµη να διαποτίζει τόσο καταλυτικά την ψυχή του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό εδώ στα µέρη µας οι ποιητές κατατάσσονται στη συνοµοταξία των µάγων. Επειδή µαγεύουν τους ανθρώπους µε ωραία λόγια».

Σε ένα πλαίσιο απολύτως επίκαιρο, ο Λιβανελί στο νέο του µυθιστόρηµα µας παρασύρει σε ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο της Μέσης Ανατολής, µέσα από τη σχέση του Χουσεΐν µε τη Μελεκνάζ, τους πρόσφυγες, την ιστορία των Γεζιντί, που οι ανιστόρητοι λένε ότι «λατρεύουν τον διάβολο». Το ταξίδι του Ιµπραήµ στη γενέτειρά του, το Μάρντιν, είναι ένα ταξίδι στη βία του πιο ανελέητου προσώπου της Μέσης Ανατολής, στον έρωτα και, ίσως, στην αυτογνωσία.